Zehn Zeilen für Alexandra

Den ArbeitenAlexandra Maratis liegt ein kritisches Reflektieren über das zugrunde, was ihr alltäglich im Internet, in sozialen Medien, in Zeitungen, auf der Straße oder im Privaten begegnet. Ihre Kunsthat viel mit Aufmerksamkeit, Sensibilität undEmpathie gegenüber Anderen zu tun. Das Ganze manifestiert sich malerisch und plastisch in Gemälden und Objekten, die von sozialer Interaktion, Selbstbeobachtung, von Natur und Urbanität, von der Gefährdung unserer Ökosysteme, von Migration und von vor Krieg und Hunger flüchtenden Menschen erzählen. Immer auch sind Lichtblicke – positive Utopien – in den Bildmotiven zu entdecken. Kristallin-edelsteinerne Strukturen oder ein Flimmern in Spektralfarbensignalisieren Wertiges und Wertvolles.Opulentespflanzliches Wuchern und lichtdurchflutete Orte, an denen Menschen in Gemeinschaft zusammenleben zeigen die vielgestaltige, komplexe und reichhaltige Welt, in der wir leben und in der es sich zu leben lohnt.

Oktober 2021, Wien

Hartwig Knack, Kunsthistoriker und Kulturwissenschaftler, Kurator

Δέκα Γραμμές για την Αλεξάνδρα

Πίσω από τα έργα της Αλεξάνδρας Μαράτη ανακαλύπτουμε μια κριτική αντανάκλαση αυτών που η ίδια συναντά κάθε μέρα στο ίντερνετ, στα κοινωνικά μέσα, στις εφημερίδες, στο δρόμο ή ακόμη και στην ιδιωτική ζωή.

Η τέχνη της γεμίζει από την παρατηρητικότητα, την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση  απέναντι στους άλλους. Όλο αυτό αναδεικνύεται ζωγραφικά και πλαστικά μέσα από πίνακες και αντικείμενα που διηγούνται για την κοινωνική διαδραστικότητα, την αναζήτηση του εαυτού μας, για την φύση και το αστικό τοπίο, την επισφάλεια των οικοσυστημάτων μας, την μετανάστευση και για τους ανθρώπους που τρέπονται σε φυγή από πείνα και πόλεμο.

Ωστόσο, πάντα, ανακαλύπτουμε φωτεινές αναλαμπές- αισιόδοξες ουτοπίες- στις εικόνες των έργων της.

Οι κρυστάλλινες, σαν πολύτιμες πέτρες δομές ή ακόμη και το τρεμόσβημα των φασματικών χρωμάτων της, σηματοδοτούν τα άξια και τα πολύτιμα. Μια πυκνή αδιαπέραστη βλάστηση και τόποι που τους διαπερνά το φως, στους οποίους συμβιώνει η ανθρώπινη κοινότητα, επιβεβαιώνουν τον πολυμορφικό, πολύπλοκο και πληθωρικό κόσμο στον οποίο ζούμε και στον οποίο αξίζει να ζούμε.-

Οκτώβριος 2021 Βιέννη

Hartwig Knack, Ιστορικός και Θεωρητικός Τέχνης, Επιμελητής Εκθέσεων

Επαναλαμβάνει τα σημάδια της

Όλα διφορούμενα

Ανάμεσα σε συνοριακά πεδία με ενεργειακή αύρα

Μοντέλα αναπαράστασης – ακτινογραφικές/φασματικές εικόνες – αποσυναρμολογήσεις

Συναισθηματικές  ιχνογραφές  αντικειμένων, τόπων, επιθυμίας, αινίγματος

Η διέλευση είναι πάντα το πρόταγμα, σχεδόν εμμονή

Εκείνο το απειροελάχιστο πέρασμα ανάμεσα σε χωρικές και χρονικές διαστάσεις

Επιλεκτική αναδρομή για το διαφεύγον και το ανοίκειο μέσα από οικειότητες

Είναι πολύ σπάνιο ένα “βουνό” να αλλάξει θέση

Είναι πολύ σπάνιο ένας “ωκεανός” να στερέψει

“Πνοή ανέμου – πνοή ανέμου – όλα είναι πνοή ανέμου”

Θάλεια Στεφανίδου, Ιστορικός Τέχνης

5 Οκτωβρίου 2021, in the small hours

ΑΠΟ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΣΕ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

«Από συμβάντα σε ατυχήματα, από καταστροφές σε κατακλυσμούς, η καθημερινή ζωή γίνεται ένα ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ στο οποίο αντιμετωπίζουμε αδιάκοπα αυτό που έρχεται, αυτό που επέρχεται απροσδόκητα, κατά κάποιο τρόπο ex abrupto… Μέσα στον σπασμένο καθρέφτη, πρέπει να μάθουμε να διακρίνουμε ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, ολοένα πιο συχνά, αλλά κυρίως ολοένα πιο γρήγορα, άκαιρα, αν όχι αυτοστιγμεί».

Paul Virilio, Το Προπατορικό Ατύχημα

Σε μια εποχή «ανισορροπίας» του τρόμου και ιλίγγου, το παρόν τεχνικό μας περιβάλλον προκαλεί μια υπέρτατη δυσφορία, ενώ η σημερινή πρόοδος χαρακτηρίζεται ως «αυτοκτονική». Στην αρχή της τρίτης χιλιετίας, η επιτάχυνση του πραγματικού δημιουργεί ατυχήματα του χρόνου, μια υπερ-έκθεση του κοινού στον τρόμο, ενώ η σταδιακή γενίκευση καταστροφικών συμβάντων δημιουργεί «ατυχήματα» και ολέθρους. «Η πιο απάνθρωπη πράξη γίνεται εύκολη, όταν ο δρόμος που οδηγεί σ’ αυτήν έχει διανοιχθεί όπως πρέπει»[1].

H Αλεξάνδρα Μαράτη προτείνει στη νέα ενότητα των έργων της τον τίτλο Viral, έργα «αινιγματικών ερωτήσεων με απροσδιόριστες και πολυσύνθετες απαντήσεις κυρίως μη αναστρέψιμες (ακραία καιρικά φαινόμενα, κλιματική αλλαγή, βιομηχανικές ή φυσικές καταστροφές που επαυξάνονται όχι μόνο γεωμετρικά ή γεωγραφικά αλλά συμπαντικά, κατανάλωση και παραγωγή, τέχνη και επικοινωνία, δημόσια υγεία, κοινωνικές δομές, νέες μορφές επικοινωνίας, μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media). Η ίδια γνωρίζει ότι εμείς ως θεατές, παρευρισκόμαστε «αποσβολωμένοι, σε μια απόπειρα προώθησης του καλλιτεχνικού βασανισμού, του αισθητικού αυτοακρωτηριασμού και της αυτοκτονίας που θεωρείται μια από τις καλές τέχνες»[2].

Στη ζωγραφική της διαδικασίας και συμπεριφοράς, οι συνειρμικές χρωματικές ιδιότητες και ποιότητες στην αφαιρετική πολυεπίπεδη εικονοποιία, το απροσδιόριστο βάθος της σύνθεσης (επαλληλίες χρωματικών διακυμάνσεων) με την ιδιόμορφη χρήση του spray, αποτελούν πρωταρχικά συνθετικά στοιχεία. Η ζωγραφική της διαδικασία βασίζεται στη «διαμάχη» πολλαπλών χρωματικών επιπέδων. Οι αντιπαραθέσεις, οι συνειρμικές τονικές ποιότητες και οι αλληλοεπικαλύψεις έντονων χρωμάτων με τη φωτεινή ακτινοβόλα τους διαύγεια προβάλλονται ως ερμητικοί τόποι αυτογνωσίας και εξάσκησης του βλέμματος. Το «εσωτερικό» φως με τις προσθετικές τεχνικές του μεταλλάξεις, ενδυναμώνει την αίσθηση της απειλής αλλά ταυτόχρονα και της εσωτερικής αναζήτησης.

Δρ. Σάνια Παπά, Ιστορικός Τέχνης, Λέκτορας του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Α.Π.Θ.